چهار و پنج - من هنوز هم نمی‌دانم!

به نام خدا

 

دو روز است که تلاش می‌کنم روز خوبی داشته باشم ولی نمی‌شود. البته الان دارم به این فکر می‌کنم اصلا روز خوب به چه معنایی است؟

سیگارم از دستم دور است الان و سیگارهای شرکتی هم دیگر برایم مزه بدی دارند. قبول می‌کنم تنها به شرط تعارف کسی.

توتونی که سری قبل خریدم مزه بهتری دارد نسبت به این آخری که گرفتم. مزه خاکی و سنگینش ولی هنوز هم جذاب است برایم. البته 200 گرم توتون اشنویه به همراه 100 گرم توتون شمزین سفارش دادم. طعم توتون اشنویه را از قبل امتحان کرده بودم ولی شمزین برای اولین بار است.

فیلتر سایز کینگ و کاغذ سیگار بدون گوگرد هم گرفتم. سیگار کینگ حس زیباتری دارد وقتی بین انگشت است یا سر چوب سیگار قرار دارد و اگر کاغذ سیگارت گوگرد نداشته باشد وقتی که مدتی کام نگیری، سیگارت از شعله می‌افند و خود سوزی نمی‌کند!

برای این که طعم را هم متوجه بشوید باید سیگار را برای چند کام "چس دود" کنید و بعد دهان خود را مزه کنید! آن مزه است که مرا سر کیف می‌آورد. از سمتی دیگر هم سیگار گرم‌تری از آب در می‌آید و اگر دود را سینه‌کش کنید، گرمی مطلوبی را در بدن خود احساس می‌کنید.

راستش احساس می‌کنم ذهنم کار نمی‌کند. در حل مسئله‌ای درمانده نمی‌شوم ولی احساس می‌کنم ذهنم بسیار خالی است. مثلاً کتابی را داشتم می‌خواندم که به نظر جالب بود ولی وقتی چشم‌هایم خسته شد و خواستم استراحت کنم انتظار داشتم ذهنم درگیر موضوعی باشد که خوانده‌ام ولی دریغ از فکری در سرم! خالی. انگار که یک پهنه بیکران سفید باشد.

مدتی بود دوست داشتم یک چیز را از صفر بروم یادبگیرم و دائم به پیش بروم در آن موضوع یا چیز ولی خب همان طور که شاهد هستید من خیلی روتین نپذیر و فاقد پشتکارم.

چند وقت پیش خواستم رو بیاورم به فلسفه و فلسفه خواندن. تازگیا به فکرم زده است به سراغ هندسه بروم و تلاش کنم فکرم را درگیرش کنم تا چیزی باشد که به آن فکر کنم.

ذهنم به شدت ولی خیال پرداز است. می‌توانم بنشینم دنیا دنیا خلق کنم در سرم و هر کسی که لازم باشد باشم! می‌توانم ساعت‌ها تخیل کنم و در وهم شناور باشم.

یک بار یکی بهم گفت: فلامی احمق! این قدر رمان نخوان. این کتاب‌ها تصورت را قوی می‌کند. وهم تو را خواهد بلعید و هر روز گرفتارتر خواهی شد.

راست می‌گفت. اما چطور می‌شود داستان را رها کرد! چطور در میان سرزمینه میانه قدم نزنم و همراه حسن در بادبادک‌باز استرس نکشم و...

یک وقتی بود که خیلی عجله داشتم که کتاب بیشتر و بیشتری بخوانم. خیلی دوست داشتم لیست پر و پیمانی داشته باشم ولی از یک روز که دقیق هم یاد ندارم چه وقت بود دلم خواست آرام باشم. قدم بزنم در کتابم. حالا هر مقداری که بخواهد طول بکشد.

در مترو بیشتر از هر جا و موقعیت دیگری کتاب خوانده‌ام و می‌خوانم.

به صورت کلی دوست دارم خیلی در کنج و کناری کارهای خودم را بکنم و زیاد درگیر تعامل با آدم‌ها نشوم. گاهی هم که صحبتی پیش می‌آید می‌گذارم طرف مقابل حرف بزند تا خودش خسته شود. (البته گاهی هم حوصله‌ام سرریز می‌شود.)

به صورت کلی بسیار کم‌حرف شده‌ام. در طول روز به جز دانش‌آموزها بسیار محدود هستند کسانی که با آن‌ها صحبت می‌کنم.

الان هم که دارم این کلمات را می‌نویسم دوبار دست از نوشتن برداشتم تا درباره این که حالم الان چطور است فکر کنم ولی به نتیجه‌ای نرسیدم.

مثل این که هنوز هم نمی‌دانم!

سه - روز سوم

به نام خدا

 

روز سوم. خیلی فیلم‌ش را دوست دارم.

نتوانستم همان روز بنویسم. پس الان می‌نویسم که دیروز چه گذشت.

"تو" از سفر برگشته بود و خواستم بیشتر وقت را با خودش باشم.

دو - بو

به نام خدا

 

روزهای جمعه که سرکار می‌روم انگار هفته به پایان نرسیده است و انتظار یک تعطیلی یا هر چیزی را دارم. تنها چیز خوب این است که شنبه‌ها بعد از مدرسه لازم نیست بروم موسسه و می‌توانم یک راست به خانه بیایم. از کار کردن در موسسه متنفرم ولی چه کنم که قول داده‌ام یک سالی باشم. البته به پولش هم نیاز دارم.

دوست داشتم اگر پولی به دستم می‌آمد اتاق لباس‌ها را کمی از این وضعیت خارج کنم. کتاب‌خانه بزنم و میز تحریر مناسبی هم گوشه کناری جا بدهم. ولی از وقتی که فهمیدم دل "تو" با این خانه نیست و دوست دارد در اولین فرصت ترکش کنیم این کار را نکردم. راستش را بخواهم بگویم این خانه را دوست دارم. ولی خب باید تمیزتر نگهش می‌داشتیم و پول بیشتری را می‌مالیدیم به سر و دیوارش. الان که فکر می‌کنم واقعا نقشه و جزئیاتش را دوست دارم. احساس می‌کنم همان طور که قبری در آن است و قسمتی از من در آن مرده، همان طور هم کمی آن طرف‌تر مقداری از من جوانه زد و رشد کرد و بهتر شد.

خیلی برایم محیط مهم است. دوست دارم میز کارم حس خوبی بدهد. از دیدن و لمس کردنش احساس آرامش در وجودم جاری بشود. اما مدتی است که اگر کسی بخواهد محیطم را تغییر بدهد کاری نمی‌کنم! حتی محیط جدید را حتی تلاش نمی‌کنم اصلاح کنم یا کاری برایش انجام بدهم که کمی حس خوب داشته باشد. نمونه‌اش میز کارم در مدرسه. من هر جا را دوست داشته باشم تلاش می‌کنم بوی من را بگیرد! (این تقصیر اسد است که از ترکیب بوی من را بگیرد استفاده کردم. هرچیز تازه‌ای را آنقدر لیس می‌زند و خودش را به آن می‌مالد که بوی خودش را بگیرد و با وجودش احساس آرامشش بر هم نخورد.)

سال اولی که آمدم این مدرسه خیلی حس خوبی داشتم. شروع کردم این دوست داشتن را به محیط پس دادن. یک پارچه قلم کاری شده اصفهانی را پهن کردم روی میزم. گلدانی گذاشتم و جا مدادی. کنار میز هم یک کتاب‌خانه درست کردم. زیر پایم هم یک ظرف گلاب داشتم که هر وقت تنها بودم مقداری گلاب کف زمین می‌ریختم و بوی خوش گل در اتاق می‌دوید. اما سال بعد بالا دستی‌ام یک میز چوبی (طرح چوب بود.) برایم سفارش داد. از این‌ها که روی آن شیشه قرار می‌گیرد و در بسیار از شرکت‌ها و ادارات و بانک‌های یافت می‌شود.

مقاومت نکردم! گذاشتم هر کاری را که دوست دارند انجام بدهند. تمام که شد رفتم و پشت میزم نشستم. یک ماه اول همیشه دستمال به دست داشتم اثر انگشت‌ها را از روی شیشه پاک می‌کردم اما از یک جایی به بعد رهایش کردم. خودم را کامل از میزم جدا کردم. تنها چند نقاشی از "تو" را زیر میزم گذاشته‌ام. بندگان خدا نقاشی‌ها، انگار آن‌ها هم آن‌جا معذب هستند.

یک سری هم کلاس‌های خارج از درسی را که زنگ تفریح می‌ذاشتم و خود دانش‌آموزان به صورت خود خواسته در آن شرکت می‌کردند را با توصیه‌ای دوستانه کنسل کردند. از آن زنگ‌های تفریح هم خودم را گرفتم.

حالا بیشتر وقتم را در موسسه‌ای آموزشی می‌گذرانم و از مردم برای سهام داران پول می‌گیرم. آن جا حتی ذره ای از خودم را نبردم که خدایی نکرده روزی بویی از من را بدهد. شاید اسمم را خرج کرده باشم و یا خرج کرده باشند ولی بوی من را هرگز نمی‌توانند در آن موسسه قرار بدهند. از آن جا متنفرم.

 

من همین طور دارم بی‌انگیزه‌تر رو به پلاسیدن می‌روم. خودم را هیچ جا نمی‌توانم پهن کنم به صورت کامل. نه در خانه‌ای که دوستش دارم و دوستش ندارم. نه در مدرسه‌ای که حوصله صحبت ندارم با بالادستی‌ام و در موسسه‌ای که از آن متنفرم.

خانه کاش جای بهتری بود!

یک - آفر ویژه خدا به بندگان

ای اهل ایمان، چنانکه از گناهان بزرگی که شما را از آن نهی کرده‌اند دوری گزینید، ما از گناهان دیگر شما درگذریم و شما را به مقامی نیکو برسانیم (سوره نسا آیه 31)

 

به نام خدا

نشستم با اسد کمی درد کردم. گفتم: ای بابا این که نشد وضعیت. چهل روز قرار گذاشتم شریف باشم! این که خیلی گنگه.

اسد گفت: خب بیا یکم بیشتر کنیم فعالیت‌ها رو. تا هم دورچینی دور غذا باشد. اما مراقب باش مثل سری‌های قبل آنقدر نمک نزنی که کور بشویم.

قبول کردم.

 

ساده است:

روزی یک سوره از قرآن بخوانم.

انتخاب سوره با خودم است. می‌خواهد بقره باشد یا کوثر. فرقی نیست.

هیچ نماز قضایی را به فردا نبرم.

به این معنی که اگر نماز صبحم همانند امروز قضا شد، این نماز صبح قضا را تا وقت نماز صبح بعدی همراه نداشته باشم و تا قبل از رسیدن آن زمان، قضایش را به جا بیاورم.

کتاب گناه کبیره از آیت الله دستغیب را بخوانم.

روزی از یک گناه کبیره مطلع بشوم و درباره‌اش فکر کنم.

روزی 3 نوبت 20 عدد شنا بروم.

روزی 1 نوبت 10 عدد دراز نشست.

صبح‌ها قبل از راه افتادن (حتی اگر دیرم شده بود) ده دقیقه حرکت کششی کردن.

(دوست دارم برم باشگاه ولی فکر می‌کنم حوصله‌اش را ندارم. از سمتی هم تمرین کردن در خانه را هر وقت امتحان کردم خروجی محسوسی به دنبال نداشته است. حالا این سری همین از ابتدایی شروع می‌کنم تا بعدا ببینیم چه می‌شود.)

قبل از خواب آیت الکرسی بخوانم.

 

فیلم دیدن و رمان خواندن را می‌خواستم مثل همیشه قرار بدهم که دیدم این کارها را هر موقع که وقت خالی در روز دارم انجام می‌دهم و حتی وقت‌هایی را برای انجامشان خالی می‌کنم پس چه فایده دارد که بخواهم بهشان چهارچوب منظمی بدهم. از سمتی هم باید برنامه روزها را توجه داشته باشم. بعضی از روزها ساعت 9 شب می‌رسم خانه.

 

خلاصه امروز روز اول است. اسد تنها خانه مانده. من هم تا ساعت 7 سرکار هستم و بعد از آن مهمانی دعوتم خانه مادرزن. خب وقتی "تو" نیست چرا من باید بروم مهمانی. بندگان خدا البته اصرار خاصی نکردن و تعارف کردند. من هول شدم گفتم باشد می‌آیم. ( زودتر اومدم خونه و براش درست کردم.)

اگر بتوانم امروز زودتر راه بیوفتم سمت خانه خیلی خوب می‌شود. فقط غذا خشک برای بچه گذاشتم و آب تازه. زشت است که من مهمانی باشم و او غذای خشک بخورد. اگر بتوانم زودتر از سرکار بزنم بیرون، برایش مرغ و کدو و هویج درست می‌کنم تا هر دو شب غذای خوب بخوریم.

خلاصه که به این صورت هست تا ببینیم چی می‌شه.