سفر

به نام خدا

 

از وقتی سفر آغاز کرده زمان‌هایی که احساس خوب دارم بیشتر شده است. از کانال تلگرام و پیج اینستاگرام رفتم برای یک سال. در طی این سفر بارها شده است که شتری که بر روی آن سوار افسار رها بازگردد و من همان جایی باشم که نباید باشم. اما به مرور دارد دستم می‌آید چطور باید این شتر را مدیریت کنم.

سفر کردن چیزی عجیبی است. گاهی سخت می‌شود و میل برگشت در تمام استخوان‌هایم می‌پیچد همانند یک معتاد به تریاک. باورم نمی‌شد تا این حد آدم می‌تواند وابسته چیزهایی باشد و نداند. اما گاهی وقت‌ها هم معنای واقعی زندگی را به همراه دارد. این که به ابرها خیره بشوم و لذت ببرم بدون آن که در سرم فکر انتشار باشد. انگار این فکر نمی‌گذاشت به اندازه کافی در آن لحظه لذت ببرم و بعد که لحظه لذت سپری شد دیگر نمی‌توانستم با دیدن آن عکس آن لذت بکر و ناب را تجربه کنم.

گاهی وقت‌ها اتفاقی رخ می‌داد. میل داشتم آن را با دیگران به اشتراک بگذارم ولی بسترها بسته بود و این اتفاق برایم کمی آزار دهنده بود. یا دیگر نمی‌توانم وقت‌های خالی خود را در اکسپلور مصرف کنم. دیگر اگر در جمعی باشم که میل به همراهی آن‌ها و شرکت در بحث‌هایشان را نداشته باشم نمی‌توانم سرم را در گوشی فرو ببرم، زیرا دیگر محتوایی در گوشی‌ام وجود ندارد که سرم را در آن فرو ببرم.

گوشیم را دیر به دیر به شارژ می‌زنم و بیشتر وقت‌ها متوجه نمی‌شوم که شارژم کم است و این شده درد سری به نوبه خودش. دیگر گوشیم روی حالت سایلنت نیست زیرا ورودی‌های محدودی باقی مانده آن هم برای آدم‌هایی است که من را می‌شناسند و شماره‌ام را دارند. شب‌ها موقع خواب گوشی را روی حالت پرواز می‌گذارم. زیرا می‌دانم اگر شب از خواب پریدم چیزی برای چک کردن وجود ندارد پس بهتر است دور باشم از تشعشه‌هایی که این همه مقاله درباره آن‌ها نوشته شده است.

موضوع دیگر آن که بیشتر به کتاب‌خانه سر می‌زنم. راه دیگری برای صرف وقت ندارم. امروز کتابی را پیدا کردم که درباره مسائل تربیتی ایران است و من حاضرم قسم بخورم هرگز این کتاب را ندیده‌ام در طول عمرم و هیچ ایده‌ای ندارم برای این که این کتاب از کجا راه پیدا کرده است به کتاب‌خانه.

در این روزها بیشتر به کارهایم می‌رسم و بیشتر میل به یادداشت برداری و نوشتن روی کاغذ پیدا کرده‌ام. این موضوع را اگر زهره متوجه بشود سر از تنم جدا می‌کند زیرا یکی از دلایل خرید سرفیس این بود که من از قلم دیجیتال استفاده کنم. اما واقعاً این وسیله کارآمد است و از همراه داشتن آن در این مسیر خوش‌حال هستم.

لیست کتاب‌هایی را در آورده‌ام که باید به سراغ‌شان بروم. یکی برای سفرم است. نقشه مسیر قرار است باشند این دسته از کتاب‌ها و دیگری‌ها هم نقشه هستند ولی آن قدر این وحه در آن‌ها بزرگ نیست و بیشتر برای دوره‌ها و کارهایی که در مدرسه دارم قرار است دست‌گیرم باشند.

خوش‌حالم از خلوتی این‌جا و دسترسی مزخرفی که دارد. این دسترسی بد باعث شده است دم دست نباشد که هر اتفاقی افتاد را بنویسم و منتشر کنم. خولت بودم هم باعث شده است از تبلیغات و چالش و هر کوفت دیگری در امان باشد.

این روزهای سفر را دوست دارم و آرامش بیشتری را به واسطه تلاش کردن‌هایی جهت دار تجربه می‌کنم.

قهوه‌خانه

به نام خدا

 

دیشب داشتم درباره ایده‌ام برای مرحله بعدی حرف می‌زدم برای "تو". این که باید چه قدم‌هایی بردارم و باید درباره این که در نوع شراکت چه چیزها را در نظر داشته باشم. خلاصه که قدم‌ها را روی نقشه در ذهنم چیده بودم و کمی آینده را تصور کرده بودم ولی امروز خبر رسید مجوز را نمی‌توان گرفت!
زندگی یادم داده است سر ندادن‌هایش دلم را به غم نسپارم. بالاخره یک روز هم دورت نیست و تاس خوب نمی‌آوری. نباید که به زیر میز بزنی و بازی را خراب کنی!
تاحالا کسی دیده است من تاس دیگر نندازم و بازی را رها کنم؟ تاحالا کسی دیده است من وسط باری بگویم این دست را قبول که باختم بیا مهره‌ها را از اول بچینیم؟

اما در 10 ثانیه تمام نقشه‌ها آتش گرفت. آن جلو رفتن‌ها را باید حالا بر می‌گشتم و این خوشایند نبود.
اما خب چه می‌شود کرد. دنیاست دیگر.

سر در گ

به نام خدا

 

حالم خوب نیست. امروز از همان ابتدایی که از خواب بیدار شدم سرفه داشتم. حدود یک هفته است که هرچه برنامه ریخته‌ام ذره‌ای هم عمل نداشتم. نیاز دارم به مقداری پیش بردن کارها. حوصله بچه‌ها را هم در مدرسه ندارم. تلاشی هم در تعامل ندارم و اشتباهاتشان، تکرارشان کلافه‌ام می‌کند. حوصله این را ندارم که چیزهایی بگویم برایشان و دوست دارم ساکت باشم و مقداری کارهایم را جلو ببرم. امروز تمام وقت خود را برای این می‌گذارم که کارهای که انجام ندادم را انجام بدهم. دیگر دوباره برنامه‌ریزی نمی‌کنم از فردا شروع کنم.

کمال گرایی عزیزم لطفاً پشت در بنشین بذار شروع کنم.

به نام خدا

 

زمان زیادی شده است که در وبلاگ چیزی از خودم به جا نذاشته‌ام. هر سری برای نوشتن آمدم بنویسم آنقدری نگاه کردم و ننوشتم که بی‌خیال شدم و رفتم پی کارم. اما این بار آمدم بدون داشتن موضوع بنویسم و دست از این کمال گرایی که باعث شروع نکردن و دیر شروع کردن‌هایم شده است دست بردارم. مدت‌هاست در کانال تلگرام می‌نویسم ولی در حال حاضر نیاز دارم بیشتر و بلندتر بنویسم و تلگرام زیبا نیست برای این کار. شاید این جا هرگز خوانده نشود ولی زیباست برای نوشتن.
موضوع‌هایی که هیچ وقت درباره‌شان ننوشتم را باید بیاورم بیرون و فوتشان کنم. باید بنویسم و ثبت‌شان کنم. نمی‌دانم الان هم نظر علی آن موقع هستم یا خیر ولی باید بنویسم و درست بنویسم. باید خود و کلمات خود را از وسوسه‌های تعاملی پاک نگه دارم. باید کلمات را تمیز نگه داشت.

لطفاً دستت را بکش تا غرق شوم!

به نام خدا

 

این روزها را شاید سال‌ها بعد به روزهای شتاب یاد کنم. روزهایی که صبوریم دائم کوبیده و زیر سخت‌ترین سمباده‌ها صیقل داده شد. روزهایی که دیگر کم‌تر ادعای صبوری کردم و بیشتر از هر وقتی فرار کردم.

این روزها را دوست ندارم. در تصور گرم‌تر بود و پر نورتر. در ذهنم فضا بیشتر بود. صداها آرام‌تر بود و بیقراری‌ها قابل حل‌تر. سنت‌ها تا آنجا که ممکن بود شکسته می‌شدند و وقتی کمی از دور زندگی را نگاه می‌کردم لبخند می‌زدم که اگر تمام و کمال شبیهم نشد حداقل تلاشم را کردم. گاهی احساس بی‌گانگی می‌کنم از خانه! ولی بیشتر اوقات آرامم در محیط‌ش.

این روزها کم‌تر ادعا می‌کنم آدم صبوری هستم. فرار می‌کنم. می‌خوابم. مسیر را طولانی‌تر می‌کنم و سیگار بیشتری می‌کشم! دود را که می‌کوبم به ته ته ته ریه کمی فکرم خالی می‌شود و به این فکر نمی‌کنم این دغدغه‌ها چرا برایم اهمیت ندارد و میلم تنها به شروع شدن این زندگی است. شروع شدن آرامی که این همه بدو بدو نداشت. بدو بدوهایی که خستگی‌اش را دوست ندارم و شاید برای همین است که فرار می‌کنم که هیچ چیز شیرین‌تر از خستگی حاصل از کاری که دوست دارم و می‌دانم چرا انجام‌ش می‌دهم نیست. فرار می‌کنم و می‌خوابم و مسیر را طولانی‌تر می‌کنم و بیشتر سیگار می‌کشم. بیشتر و بیشتر.

من بیشتر از صبور بودنم، فراری بوده‌ام و فراری شده‌ام. کلاس‌هایم بی‌محتوا شده است و خودم می‌دانم سر کلاس کمی گیج می‌زنم. دانشگاه را واقعاً رها کرده‌ام و نمی‌دانم کی سرم چنان به سنگ بخورد که خون همه زندگی را برای مدتی بگیرد. رانندگی را نرفته‌ام. من فراری شده‌ام. با تمام سرعت در حال فرار هستم. یک فراری متاهل و در جریان زندگی. یک معتاد از سر و صدا گریزان. یک علی نیازمند به وقت و خلوت برای کمی خود را بازیابی کردن و حرکت کردن به سمت هدف‌هایش. یک علی که بار دیگر موضع خودش را با خودش حداقل مشخص کرده. فهمیده چه هست و دارد چه می‌شود و دوست داشت چه باشد.

باید مدتی غرق شوم! در تنهایی غرق شوم. باید غرق شوم و به همه چیز فکر کنم. باید غرق شوم تا دیگر سردرگم نباشم. باید غرق شوم. باید غرق شوم. باید غرق شوم. باید غرق شوم و گریه کنم. باید در گریه غرق شوم. باید در تنهایی غرق شوم. باید غرق شوم. 

پاچه خاری!

به نام خدا

 

همیشه دوست داشتم ارتباطی نزدیک‌تر می‌داشتم با بعضی از آدم‌های زندگی‌ام که با عنوان معلم می‌شناختم‌شان. اما چه کنم هیچ وقت دوست نداشتم مانند نزدیک شده به این آدم‌ها باشم. مثلاً بروم و سوالی بپرسم و یا گپی بزنم درباره محتوای درسی کلاسی که گذشت. راست‌ش را بخواهم پوست کنده بگویم دوست نداشتم پیش قدم باشم و تلاشی ملموس کنم برای ارتباط داشتن. خود را کوچک کردن می‌دانم و نمی‌دانم درست است یا غلط. 

روابطی که با غیر از دوستان خود دارم احترام زیاد و سکوت و مشغول بودن به کار خود است. شاید شوخ طبعی‌هایی هم در حد یک جمله داشته باشم ولی هیچ وقت از این مقدار تجاوز نخواهد کرد.

ولی دلم خواست جایی این افراد را بنویسم و در عوض تمام گپ زدن‌هایی که نداشتیم مقداری ازشان دور از چشم‌شان تعریف کنم. تعریف کنم که چقدر شخصیت جذابی دارند.

حالا این قدر جمع می‌بندم خیال نکنی که لیستی بلندبالا هستند و کرور کرور مدرسی که تجربه کرده‌ام را در خور نام معلم دانسته‌ام. خیر! تنها دو نفر هستند که دوست داشتم بیشتر هم صحبت بشیم و بیشتر بشنوم حرف‌هایشان را.

اولی محمد مسلمی‌فر نامی بود معلم ادبیات دبیرستانم که در عین این که زبان فارسی را چشیده بود دستی هم بر آتش زبان عربی داشت و شلوارهای پارچه‌ای با خط اتویی بُران به پا داشت. پیرهنی آستین کوتاه هم داشت از جنس مخمل که نه می‌شد گفت زیباست و نه می‌شد گفت که زشت است. با سواد بود و تجربه زیسته بسیاری داشت و این همان ترکیبی است که آدم‌ها را جذاب می‌کند. خود بینی چندانی نداشت مگر زمانی که برای حفظ جایگاه معلم نیاز بود از نظر علمی بر سر دانش‌آموز المپیاد ادبی مدال آورده کلاس که خدا را بنده نبود قلدری کند که زمان قلدری عجیب باشکوه بود. سنجیده بود و دور! روی اضافه به کسی نمی‌داد. درس دادنش جدا از حالش نبود. این یعنی که خودش را زیادتر از حد معمول در نوع تدریس دخیل می‌کرد و این باعث می‌شد احساس کنی که خودخواه است. خوش خط بود و عادت داشت وقت‌هایی که شاید حوصله نداشت سر کلاس با ماژیک روی برگه آچاری مصرعی، کلمه‌ای یا جمله‌ای بنویسد و آن را به یکی از دانش‌آموزان بدهد. یک روز به من هم یکی از این برگه‌های خطاطی شده رسید و با ذوق سال‌های سال بر روی شیشه جا کتابی که کنارش درس می‌خواندم چسبیده بود. باید اعتراف کنم که دیگر به یاد ندارم روی آن چه نوشته شده بود. برگه با ارزشی بود ولی شاید باز هم به خودش فکر می‌کرد و آن‌ها را می‌نوشت. این را از محتوای جملات می‌شد فهمید. زیرا تو هیچ چیز را از کاغذی که بهت داده بود احساس نمی‌کردی که اگر به تو فکر کرده بود و چیزی به ذهن‌ش رسیده بود باید نشانه‌ای هرچند ضعیف پیدا می‌کردی. بگذریم. مدت‌ها بعد در مدرسه‌ای همکار شدیم با هم. سرکش بود و تن به کارهای روتین نمی‌داد و گاهی سبب بی‌نظمی می‌شد. انگار معلمی را دوست داشت ولی دانش‌آموزان را نه! این یک سان سازی‌ها و زیاد بودن‌ها برایش آزار دهنده بود. انگار که دوست داشت بیشتر در عمرش کلاس خصوصی داشته باشد تا این که برود سر کلاس و با کلی شخصیت رو به رو باشد. با این همه من بهترین کلاس دوران مدرسه خود را سر کلاس این آقا بودم. درست همان درسی که ابیاتی از شاهنامه داشت. کتاب را رها کرد و از سهرابی گفت که خنده سبب نامش شد. دست ما را گرفت و کنار گودهایی برد که سهراب حریف‌ها را یکی پس از دیگری می‌برد و ما برایش با موهای از هیجان سیخ شده فریاد پیروز باد می‌زدیم. دل دادگی سهراب را شنیدیم و رفتیم تا میان لشکر و جنگ و در جزئیات غرق شدیم تا رسیدیم به رستم و خنجری بر تن سهراب. هنوز هم شیرینی آن کلاس از سر انگشتانم می‌چکد هنگام نوشتن.

خلاصه که محمد مسلمی‌فر سرت همیشه بلند و ریه‌هایت سالم. امیدوارم دیگر نفست هرگز تنگ نشود و آرام باشی. برایم زیبا بود که در دفتر معلم‌ها پشت کسی به تفریح غیبت نکردی و کسی را دشنام ندادی. هرچه بودی سر کلاس‌ها همان بودی که بودی و مانند دیگران دو رو نبودی که من به عنوان دانش‌آموز هم سر کلاست را درک کردم و برای مدتی کوتاه بین معلم‌ها بودنت را دیدم. بهشت و آرامش را برایت از خداوند می‌خواهم.

عاقبت به خیر شوی ان‌شاءالله

هزارپاره

به نام خدا

 

خب الان که دارم این متن را می‌نوسم کرور کرور کار بر سرم ریخته است و فقط به سراغ این نوشتن آمدم که کاری را پیش نبرم و فرار کنم. مریضم؟ مدتی هست که به این موضوع فکر می‌کنم. به این فکر می‌کنم که آیا از جمع‌بندی این علائم می‌توان به کسی مریض گفت یا نه؟ (می‌بخشید که متن کمی بی‌سر و ته است. تمرکز و آرامش ندارم و حالم هم خوب نیست به اندازه‌ای که حرفی داشته مفید داشته باشم و در دور و اطرافم هم سکوتی برقرار نیست. صداها جانکاه شدند.)

اگر بخواهم کمی درباره علائمی که با آن دست و پنجه‌نرم می‌کنم افت ناگهانی انرژی است به صورتی که خوابیدن و تنهایی را به هر چیز دیگری ترجیح می‌دهم. از صداهای خارج از ریتم و نا منظم بسیار آزده خاطر می‌شوم. سخن‌ها از اهمیت می‌افتند و گوش جای این که دریچه‌ای به جهان بیرون باشد برایم بیشتر شبیه به زخم بازی است که شکنجه‌گرم هزاربار انگشتش را فرو می‌کنم داخلش و تا همراه درد خارج از تحملی که ایجاد می‌کند خون تازه هم بیرون می‌پاشد.

در این حال بیشتر از هرچیزی نیاز دارم که حس داشته باشم! سرم خالی و حال بهم زن است و دوست دارم تنها در سکوتی چیزی را حس کنم. دوست دارم سکوت باشد و من دست‌ها و پاهایم را بگیرم زیر آب خنک تا رنگ دست‌ و پاهایم سفید و زیر ناخن‌هایم به رنگ صورتی در بیایید. دوست دارم با مشت به دیوار یا به شکم خودم بکوبم و پخش شدن درد را حس کنم. دوست دارم عطری قوی را تنفس کنم و بوی هر چیزی که بو دارد را به انتهای ریه خود بکوبم.

دوست دارم در این مواقع احساس کنم. دوست درام احساس کنم تنها و کم حرف باشم. دوست دارم احساس کنم و فقط چیزی را احساس کنم.

در این اُفت‌ها بیشتر از هر موقع ساکت و گوشه‌گیر می‌شوم ولی از نظر درونی بسیار میل به خشونت دارم. این میل هم از همان التماس حس کردن ریشه می‌گیرد. به هر حال در شخونت احساس هست و به این فکر می‌کنم که شاید کمی با خشونت آرام بگیرم. تا به حال اما تن به این فکر وسوسه برانگیز ندادم و تا وقتی که خودم باشم و اسلام را داشته باشم می‌دانم که نخواهم داد.

اسم این مرض؟ من اُفتِ علی صدایش می‌زنم. اسمی که کاملاً بر حق است به نظرم. این حال و احوال من را از تمام برنامه‌هایی که چیده‌ام و در حال پیش بردشان هستم که در زمینه کاری و چه توسعه فردی عقب می‌اندازد ولی بعد از برطرف شدن این حس حسرت این افتادن‌ها را می‌خورم؟ خیر - زیرا بزرگ‌ترین ضربه این اُفت به کار و بار نیست! بزرگ‌ترین ضربه که همواره حسرت آفرین است تاثیری است که بر روی رابطه‌ام با آدم‌های زندگی‌ام می‌گذراد است. این که چقدر می‌توانستم همسر، دوست، معلم، هم صحبت و... بهتری باشم و نبودم بزرگ‌ترین حسرت است.

همسر زیبا و پاک ضمیر من، هزاربار شرمنده و غمگینم به خاطر زمان‌هایی که اُفتِ علی دارم... تو ببخش مرا.

برای خروج از این حال؟ کمی هیجان نیاز است. مدتی هست که به یک بانجی جامپینگ (معادل فارسی این لغت کوفتی هیچ چیز پیدا نمی‌کنم که به جایش به کار ببرم) فکر می‌کنم.

خدایا شکرت

دختر ترسناکمان

به نام خدا

 

ذهنِ من و زهره پر شده است از نام‌های مختلف و ماجراهایی که دارند. روزی یکی از آن‌ها را می‌آوریم و می‌گذاریم سر سفره و غصه‌هایش را می‌خوریم و در جست و جویی چیزی می‌گردیم که مقداری وضعیت را تحت کنترل‌تر کند. اما نمک این سفره دخترمان است! هر زندگی که پهن می‌شود قبل از خوردن غصه کمی نمک کف دستمان می‌ریزیم و یادی از او می‌کنیم.

پاراگراف بالا را مدت‌ها پیش نوشتم ولی دست و دلم به ادامه دادن متن نرفت. از سمتی هم یک سری اتفاق‌ها افتاد که ترجیح دادم بنشینم و نگاه کنم تا ببینم چه می‌شود.

دیدنم تمام شد؟ بلی! به نظرم حالا وقت نوشتن است.

خب کمی بیایید با هم ترسناکیان را بشناسیم. در نگاه اول او ترسناک است! در نگاه دوم هم همین طور و نگاه سوم و به ترتیب نگاه‌های چهارم و پنجم و ششم و هفتم و هشتم و نهم و دهم و یازدهم و دوازدهم و تا همین طور بشمر تا از نفس بیوفتی ترسناک است. اما درست همان جایی که از کثرت شمارش از نفس افتادی و چشم‌هایت سیاهی رفت و روزگار تنگ شد. با معرفت ترسناکیان رو به رو می‌شوی. می‌بینی گه آدمی هست که اولویت بدهد و با تمام وجود تلاش کند. آنقدر که یادت برود تا بی‌نهایت ترسناک بوده.

مدتی به خاطر یک کدو حلوایی لاکی به طرح و رنگ طالبی زد و خب از همین جا می‌شود فهمید در رابطه شبیه یوسین بولت است. با سر می‌دود و خالص می‌دود. آخر چه کسی جز ترسناکیان برای دیگری لاک طرح طالبی می‌زند؟

او یوسین بولتی است که لیاقت خودش و قلبش بسیار بیشتر از کدو حلوایی‌ها و کله خیاری‌ها و یابوهایی بوده است که تا حالا تجربه رو به رو شدن با آن‌ها را داشته. نمی‌دانم سلیقه خودش خیاری است یا بالاخره یک چیزی این وسط خیاری است که تا چشم در این زمینه کار می‌کند شاهد خیار هستیم. نمی‌دانم. اما هر چه هست دلیل این خیاری‌ها؛ این را می‌‌دانم درست ماجرا این نیست. لیاقت او آناناس و بلوبری و این طور چیز هاست. آن هم تازه باید بیایند و برانداز شوند و اگر خوب بودند تازه این سوال برای والدین گرامی که من باشم و زهره پیش می‌آید که آیا بدم؟ آیا ندم؟ بین این میوه‌ها کی می‌شه قبول ایشالا خلاصه.

از دیگر صفات باید اشاره کرد به گوشت‌خوار بودن بسیار که در کمال تعجب باعث نشده است قسی القلب شود. مهربان است و گوش شنوا بسیار دارد و بعد از شنیدن هم کلمات را خوب به کار می‌بندد. ولی خب باید گاهی هم یاد بگیرد کمی قساوت داشته باشد. کمی هم به خود نگاه کند و کمی هم خود زندگی کند. برای قساوت قلب هم به نظرم یک روز تعطیل که ترجیحاً پنج شنبه باشد باید ببرمش کشتارگاه و با هم یک گوسفند سر ببریم!

صفت دیگر او خر ذوقی بودن است. کلا با هر چیزی خر ذوق شده و از ذوق ممکن است بمیرد. این قسمت به درد آناناس‌ها و بلوبری‌ها می‌خورد. ببنید آناناس‌ها و بلوبری‌های عزیز شما در عین این که فاصله خود را با ترسناکیان حفظ می‌کنید می‌توانید بعد از این که از خود به صورت قطعی مطمئن شدید کمی تلاش‌های ذوق‌آور داشته باشید. چه کار کنید؟ شبکه‌های مجازی‌‌اش را دنبال کنید به مرور دستتان می‌آید چه چیز‌هایی برایش مهم است و نظرش را جلب می‌کند. از همان‌ها در کنار خلاقیت خود استفاده کنید و امتیاز به دست بیاورید. اما از خود مطمئن باشید. از خود مطمئن باشید. از خود مطمئن باشید.

این بچه پدر و مادری دارد و بیکس و کار نیست. اگر آمدید که حالا همین طور آمده باشید بهتر است باسن خود را به سینه فشار دهید و با سرعت خوبی حرکت کنید. به چه سمت؟ مهم نیست. مهم این است که فقط حرکت کنید با سرعت مناسب.

امّا خب نمی‌شود از ترسناکیان حرف زد و اثری از قُلش زهره نباشد. درست است این متن برای فهیمه است ولی مگر می‌شود یک چیز برای یکی از این دوتا باشد و اثری از دیگری در آن یافت نشود؟ خیر. نمی‌شود. این را به عنوان همسر زهره از من بپذیرد. ترسناکیان جدای از این که در تمام مراحل رسمی و غیر رسمی ما حضور فعال و دل‌گرم کننده داشته در این که زهره هم به من جواب بله‌ای با خیال راحت‌تر بدهد حضور چشم گیر داشته است. خلاصه که من یکی به شدت مدیون و ممنون او هستم.

اما بحث زهره و فهیمه بیخ دارتر از این حرف‌های مدیون و ممنون بودن است. این دو واقعا برای هم خواهر، رفیق به معنای خاصش، معلم، بزرگ‌تر و به معنی واقعی کس و کار هم هستند. این دو نفر واقعاً برای ادامه زندگی به هم نیاز دارند! هر چه شد این دو نفر را از هم نگیرید. قول بدهید!

خلاصه این که اگر روزی من و زهره دختری می‌داشتیم که همین الان هم داریم ترجیح می‌دادم بین همه آدم‌هایی که دیده‌ام شبیه به ترسناکیان باشد تا دیگری. دروغ چرا الهام، خواهرم، دختر دیگرم هم بود را دوست داشتم.

خلاصه که خدایا این خانواده را شکر.

احمدی صادق

به نام خدا

 

گاهی وقت‌ها آدم‌های زندگی‌ات یک سری کارهایی انجام می‌دهند که بد جوری به دلت می‌آید. مثلاً دیروز که زهره حالش خوب نبود با هم رفتیم درمانگاه و در طول مسیر به هر کسی که ذهنم یاری می‌کرد زنگ زدم که بهمانی، سرم زدن بلدی که اگه دکتر سرم داد بیاییم خونه برای زهره بزنی که اگر خوابش برد با خیال راحت بخوابه؟

تقریباً تمام تماس‌ها به در بسته خورد. مثلاً خاله مهری که بلده این کار به خاطر دوره‌های امدادی که رفته در فامیل است به هیچ وجه تلفنش را بر نمی‌داشت که باعث کلافگی هم شد که آخه زن مومن چرا هیچ وقت جواب تلفنت رو نمی‌دی؟ یکی از تماس‌هایی که گرفتم برای موضوع سرم با علی احمدی بود. علی دانشجوی پزشکی در دانشگاه شاهد هست و در حال حاضر سینگل و به شدت برای کراش زدن مناسب. خلاصه علی هم گفت که تزریق کردن بلد نیست و کجایید و از این حرف‌ها. خب برنامه این شد که در همین درمانگاه شلوغ سرم زده شود.

این جای داستان طولانی است و اهمیت خاصی هم ندارد فقط به ترتیب این طور پیش رفت که وارد اتاق دکتر شدیم. دکتر علائم را پرسید و بدون هیچ معاینه‌ای یک نسخه نوشت و داد دست ما و رفتیم به سمت داروخانه که چرت‌ترین فرایند تحویل داروی خاورمیانه را با پوست و استخوان تجربه کردیم. در آخر رفتم تا برای تزریق نوبت بگیرم که دیدم عه! علی اومده بهمون سر بزنه. (این جای متن مخاطب باید صدای عااااااو در بیاورد و احساساتی شود.)

خب بیایید شرایط دیشب را کمی برایتان توضیح بدهم تا بفهمید که این آمدن چقدر برایم دل گرم کننده بود. بعد از شروع زندگی مشترک این اولین باری بود که زهره را با حال بد و ضعف به دکتر می‌بردم. به شدت نگرانش بودم و می‌ترسیدم در زمانی که من دنبال دارو و نوبت هستم از حال برود. با این شرایط بود که سرم و متعلقاتش را تحویل پرستار می‌دادم و می‌پرسیدم خب کی حدودی نوبت ما می‌شود که یک ناگهان در سالن علی را دیدم. آمده بود سر بزند. ازش پرسیدم زهره کجاست؟ خندید و گفت تو همراهش بودی نه من. دیدم راست می‌گوید. دو ثانیه فکر کردم و یادم آمد که به زهره گفته بودم روی صندلی جلوی درمانگاه بنشیند که داخل سالن خفه است و خودم هم آمده بودم داخل تا وقتی نوبتمان شد بفهمم و بروم زهره را بیاورم. خلاصه که با علی رفتیم پیش زهره و من سریع بازگشتم کنار آن آقایی که نوبت‌ها را اعلام می‌کرد.

نوبت زهره شد و رفتم آوردمش کنار تخت شماره 8 تا سرمش را وصل کنند. یک آمپول عضلانی هم داشت که گفتم برایش نزنند. زهره دراز کشید و سرم را وصل کردند. به علت کرونا و زیاد بودن جمعیت، نمی‌گذاشتند همراه کنار تخت باشد. رفتم بیرون پیش علی. داشت سیگار مشکی وینستون می‌کشید. برایم از خوبی‌هایش گفت که بو ندارد و می‌شود راحت کشید و نگران نبود. یکی دو نخ باهم کشیدیم. این را همین جای کار تذکر بدهم که اگر با علی می‌گردید و یا روزی خدا گشتن با او را روزی شما کرد مراقب فندک‌های خود باشید. بسیار دست چسبنده‌ای دارد و همیشه خدا هم خودش را در موضع قدرت نگه می‌دارد و تذکر می‌دهد فندکم را بُر نزنی بره، در صورتی که خودش استادکار است. آن شب یک فندک اتمی شیک دست‌ش بود که از دوستش گرفته بود.

تشنه بودم و به علی تعارف زدم. به زیر گردنش اشاره کرد و گفت تا این جا پرم. می‌دانستم آلوئه‌ورا دوست دارد. (اگر روزی خواستید مخ‌ش را بزنید آلوئه‌ورا یکی از برگ‌های برنده شما خواهد بود. در مقابلش کمی سست است و دست و دلش می‌لرزد. فقط خواهشاً برای نیت‌های سو از این توصیه من استفاده نکنید که حلال نمی‌کنم. مرسی اه) یک نوشیدنی آلوئه‌ورا خریدم. نوشیدنی را دادم بهش و گفتم بروم ببینم سرم تمام شده است یا نه. یک بار دیگر هم رفته بودم که ببینم سرم تمام شده یا نه ولی هیچ دیدی به تخت هشت نداشتم. تخت هشت دقیقاً پشت تخت هفت قرار داشت و در تخت هفت هم یک پیر زن عظیم جسه دراز کشیده بود و پرده را تا انتهای کشیده بود و دید اتقاق هشت را کور کرده بود. اما این بار که رفتم تخت شماره هشت معلوم بود و زهره با چشم به دنبال پرستار بود. مرا دید و گفت آخرهایش است. به پرستار بگو بیایید. پرستار آمد و سوزن را کشید و با هم به سمت علی رفتیم. آلوئه‌ورا را باز نکرده بود. باز کردم و مقداری با هم خوردیم. تصمیم بر این شد که برویم ویتامینه تا زهره کمی قوت بگیرد.

رفتیم. شیر موز خوردیم و ریه را هم کمی با وینستون مشکی آلوده کردیم. رساندمان دم در خانه و رفت.

 

من با همه‌ی علی موافق نیستم مثلاً با نوع نگاهی که به زندگیش و یا انتظارهایی که از پدر مادرش دارد ولی این موضوع‌های چیزی نیست که بخواهم ارتباطم را با علی کم کنم. علی صفاتی دارد که کسی مثل من دوست دارد در همراهش این‌ها باشد. علی شاید دم دمی باشد (به ویژه وقت‌هایی که می‌بازد) ولی اصلاً آدم دو رویی نیست. صداقت یکی از ستون‌های بزرگ شخصیت علی است که در هر دوره‌ای همانند یک جواهر نایاب می‌باشد. امیدوارم ما، دیگر آدم‌های زندگی علی، یا حتی خودش به این صداقت ضربه وارد نکنیم. "البته صداقت و سادگی را باید از هم تفکیک کرد." به نظرم درست فهمیدن تفاوت میان سادگی و صداقت است که تعیین می‌کند علی در مشکلات زندگی‌اش زمین می‌خورد و خاک مال می‌شود یا این که رهایی پیدا می‌کند.

احمدی صادق در زندگی شما وجودی محبوب خواهد بود که در تصمیم‌های شما اولویت پیدا خواهد کرد و گاهی از نوشته‌های شخصی شما سر در خواهد آورد. گاهی شما را به شدت نگران خودش می‌کند و به این فکر می‌کنید که علی با زندگی چطور تا خواهد کرد. او برای شما با اهمیت خواهد بود.

جهان دیگری آباد

به نام خدا

 

شده‌ام بازیچه! ساعت‌های زیادی مشغول آباد کردن جهان‌های دیگران هستم در صورتی که در دنیای خود در جا می‌زنم و هیچ چیز نشده‌ام. ساعت‌ها در دنیای باز بازی‌های کامپیوتری چرخ می‌زنم تا دردی را از شخصیتی که کنترل‌ش را در دست دارم دوا کنم. آخرین شاهکارم هم شد ویچر 3!

گرالت شخصیت بسیار جذاب بازی را هزاران کیلوتر جا به جا کردم و از خطرهای بسیاری عبور دادم و هدف‌ش را دنبال کردم. در عوض ساعت‌ها خدمت به یک اِلف آهنگر شمشیری برای کرالت به دست آوردم که بسیار چابک و قوی بود. زره‌ای در یکی از خرابه‌های شهر نوینگراد پیدا کردم بسیار قدرت‌مند بود ولی کمی سنگین بود و قدرت حرکت را کمی محدود می‌کرد. برای سفرها و ماموریت‌ها لوازم لازم را جمع آوری می‌کردم و قبل حرکت حتماً یک سری هم به آهنگر می‌زدم تا شمشیر و زره‌های گرالت را تعمیر کند.

گرالت را برای دنیایش آماده کردم و در دل دشمنانش ترس انداختم و دل دوستانش را به بودنش گرم کردم اما در کنار همین اقدامات دنیای خودم را رها کرده بودم و بیش از پیش خود را از دست می‌دادم. شبیه به مردم‌های بینوای بازی شده‌ام که هر اتفاقی رخ می‌دهد جیغ می‌کشند و فرار می‌کنند و در آخر هم بدون هیچ مقاومتی از بین می‌روند. شخصیت لول یک جهان خود باقی مانده‌ام و دنیاهای دیگر را فتح کرده‌ام. با آرتور مورگان گنگ داچ را آباد و با ادوارد کنوی کشتی جک داو را به فرمانروای دریاها تبدیل کردم. ولی خودم چی؟ هیچ!

بالاخره دلم راضی شد که بازی the witcher 3 را پاک کنم و تمرکز لازم را بر روی شخصیت فلانی در همین دنیایی که داخلش هستیم بگذارم. دیگر لول آپ (level up) کردن‌ها را برای فلانی انجام می‌دهم و خود را دیگر ساعت‌ها درگیر جهان‌های دیگر نمی‌کنم.

از برنامه‌ای که داشتم مقداری عقب هستم ولی همین اتفاقی که افتاد و به این رسیدم که جهان‌های دیگر را رها کنم و به سراغ جهان خود بیاییم ارزشش را داشت. فردا مقداری از وقت خود را باید برای این بگذارم که ببینم در کجای برنامه خود ایستاده‌ام و این ساعت‌ها غفلت از دنیای خود را تا حدودی جبران کنم.

 

پانزدهم فروردین 1401